Μπερδεμένα μονοπάτια, καθαρά όνειρα

«Φτᾶσε ὅπου δέν μπορεῖς»

Ν. Καζαντζάκης

Όταν τα όνειρα μπερδεύονται μας βγάζουν σε δρόμους γοητευτικούς. Κι αν έχουμε λίγη όρεξη να αγωνιστούμε με πείσμα και πάθος τη στιγμή που μας φαίνεται ότι τίποτα δε μας ευχαριστεί τότε θα έρθει ο χρόνος φορτωμένος με τα μεράκια μας και θα τα τοποθετήσει όλα στην αγκαλιά μας. Ή τουλάχιστον αυτό ελπίζω...
Είναι ενδιαφέρον ή μάλλον προκλητικό να περπατάς σε οδούς που δεν είχες σχεδιάσει στον χάρτη σου. Κάποτε σε κατακλύζει ένα συναίσθημα για το οποίο δεν υπάρχουν λέξεις. Μια χαρά για την ανακάλυψή σου αυτή και μια αγωνία μήπως απομακρύνεσαι από το κέντρο σου.
Στην εποχή μας τα δεδομένα έχουν αλλάξει μα τα ζητούμενα παραμένουν πεισματικά τα ίδια. Εξάλλου δε γίνονται εκπτώσεις στα όνειρα. Εν τέλει κάπου θα βρεθεί ο συνδυασμός, ίσως όταν λάβουμε εκείνη τη μεγάλη απόφαση η οποία θα ανατραπεί από μία καλύτερη, πιο ταιριαστή. Όσα έμοιαζαν να μας συγκινούν θα τα αγγίξουμε και θα κινηθούμε προς άλλα με λαχτάρα και ταπεινοφροσύνη δίχως να ξεχνάμε την αρχή της πορείας μας. Κάπως έτσι πρέπει να είναι τα μονοπάτια που οδηγούν στα όνειρά μας, πιο μπερδεμένα από ποτέ.

«Εγώ μιλάω για δύναμη,

της ελπίδας ισοδύναμη»

Δείξον ημίν και την ένδοξον σου ανάστασιν

«Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη…

Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη 

κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ’ρθει το δείλι,

το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου κι οι φίλοι»

Κ. Βάρναλης

Οι δύο λαμπάδες που έφτιαξαν και μου δώρισαν
οι υπεύθυνοι από τα δύο εθελοντικά
προγράμματα που συμμετέχω.
Συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη.

Τη χθεσινοβραδινή λειτουργία της Σταύρωσης, αν και μεγάλη σε έκταση, τη θεωρώ μία από τις καλύτερες στιγμές του εκκλησιασμού. Η τρεμάμενη από συγκίνηση φωνή του ιερέα μας που έχω συνδέσει από μικρή στο μυαλό μου με τη στιγμή της περιφοράς του Σταυρού, η ανατριχιαστική ηχώ από τους χτύπους στο μάρμαρο ως αναπαράσταση των καρφιών που κάρφωσαν στον Ιησού, η όλη ατμόσφαιρα, τα φώτα που σβήνουν, κάτι λιγοστά κεριά, η σιωπή, η συγκίνηση και τα όμορφα ποιητικά λόγια που ακούγονται κάνουν εκείνες τις στιγμές μοναδικές. Νομίζω πως αξίζει έστω και μία φορά να παραβρεθεί κάποιος τη Μεγάλη Πέμπτη στην εκκλησία, ίσως όχι από την αρχή, ίσως όχι μέχρι το τέλος αλλά τουλάχιστον όταν "βγαίνει" η Σταύρωση.

Για να είμαι ειλικρινής φέτος έτυχε να διαβάσω τα ακριβή λόγια που λέγονται κατά την περιφορά του Σταυρού και θαύμασα την ποιητικότητά τους. Σας τα παραθέτω με ευχές για καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα σε εσάς και τους αγαπημένους σας, με φώτιση και υγεία, με πρόοδο και λίγη παραπάνω κριτική σκέψη για όσα συμβαίνουν σε εμάς και τους γύρω μας.

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας
Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν Νεφέλαις.
Ῥάπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ.
Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.
Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.
Προσκυνοῦμεν σου τὰ πάθη, Χριστέ.
Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν».

Νέα αρχή

«Όταν έχεις μέσα σου το φως, δε σε σταματάει κανείς.»

Στρ.  Τσίρκας

Ήθελα από μικρή κάποια στιγμή να δουλέψω σε εφημερίδα. Ο χρόνος το έφερε κι αυτό. Οι εντυπώσεις μου εναλλάσσονται ακόμη αφού είναι νωρίς για να καταλήξω σε πορίσματα.
Ανάμεσα στις αγωνίες μου είναι πως δεν πατώ ακριβώς πάνω στα βήματα που σχεδίασα με τις σπουδές μου. Όσο να πεις λοξοδρομώ. Ωστόσο, μπορώ ακόμη να τα συνδυάζω. Καμιά φορά τα πρόσκαιρα σε προετοιμάζουν για τα αιώνια, σε "ψήνουν" όπως είπε ο καλός μου φίλος Διονύσης. Το θέμα είναι να βρεις κάτι θετικό μέσα σε αυτές τις προσωρινές λύσεις ώστε να ξεκινάς τη μέρα με καλή διάθεση κι όχι με γκρίνια διαφορετικά δεν έχεις να κερδίσεις ούτε και να προσφέρεις.
Ίσως δε με βλέπετε ενθουσιασμένη παρ' όλο που το περιβάλλον εδώ είναι καλό, ασχολούμαι με πράγματα που αλλού δε θα είχα την ευκαιρία κι η γνώμη μου λαμβάνεται υπόψιν. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένη, να βάλω τις σκέψεις μου και τις επιθυμίες μου σε μια σειρά, μην τις παραμερίσω, μην τις χάσω...
Όλα είναι εμπειρίες λοιπόν, κι εγώ είμαι κάπως τυχερή που δε χρειάστηκε να αποκλίνω πολύ από τα όνειρά μου όπως άλλοι συνομήλικοι ή που τουλάχιστον μπορώ να διαθέτω χρόνο και για εκείνα.