« Ἡ δύναμή σου πέλαγο και ἡ θέλησή μου βράχος »
Δ. Σολωμός

«Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις.

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.»
Γ. Σεφέρης

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

«Τί νέοι ποὺ φτάσαμεν ἐδῶ»
Κ. Καρυωτάκης


Είναι κάτι στιγμές ανεπανάληπτες. Προσωρινή συσσωρευμένη ευτυχία που από κάπου σου χρωστάει η ζωή. Ανεπάντεχα συναισθήματα που πάντα μοιάζουν πρωτόγνωρα. Άνθρωποι μοναδικοί που σκορπούν τους μήνες που σας χωρίζουν και κάθε φορά η αγκαλιά τους είναι μεγαλύτερη. Έμοιαζε σα να μην πέρασε καιρός μα η καθημερινότητά μου θα ήταν ομορφότερη αν βρισκόμασταν πιο κοντά.

Ψυχές που σε γεμίζουν ενέργεια την οποία δεν καταλαβαίνεις από πού την αντλούν. Άνθρωποι με άδολη καλοσύνη που στο χαμόγελό τους κρύβεται όλη τους η ανιδιοτέλεια. Βλέμματα που βυθίζονται στο δικό σου και μαρτυρούν ειλικρινή αγάπη, σε έναν κόσμο που σπάνια κοιταζόμαστε στα μάτια. Αγκαλιές που σου μεταδίδουν δύναμη, σε μια εποχή που η ελπίδα καταρρακώθηκε. Στις μέρες που όλοι ψάχνουν διέξοδα μα συναντούν μονάχα αδιέξοδα και μονόδρομους. Τα χρόνια περνούν δίχως προοπτικές, με τα χαρτιά μας τακτοποιημένα και κορνιζαρισμένα να μας θυμίζουν τις αισιόδοξες μέρες που νιώθαμε πως ο κόσμος θα μας ανήκει. Οι νύχτες μας γεννούν ιδέες που τα πρωινά ξεψυχούν στην πεζή πραγματικότητα όπου χάνουμε τον εαυτό μας. Η αίσθηση της αποξένωσης από τους γύρω σε κυριεύει καθώς επιθυμείς όλο και περισσότερο να ακούς τις σκέψεις σου, να καταλήξεις στα θέλω σου.

Σε εκείνα τα θέλω που δεν ξεχνάς μέσα στις δυσκολίες, εκείνα που σε καταδιώκουν καθώς δεν αντέχεις να τα απορρίψεις. Τα όνειρά σου που οι φωνές της εποχής σε πιέζουν να τα παρατήσεις και να στραφείς σε άλλες λύσεις. Τις αναζητάς κι εκείνες, μα νιώθεις ένοχος, προδότης των στόχων σου. Μπερδεύεσαι, εγκλωβίζεσαι, ξεχνάς κι έπειτα θλίβεσαι αφού δεν έχεις ενέργεια ούτε για να εξοργιστείς. Συμβιβάζεσαι με τα λίγα και νιώθεις αχάριστος όταν αποζητάς όσα σου αξίζουν, εκείνα που σου είχες υποσχεθεί. Το μέλλον σου δε διαγράφεται πια, τα όνειρα παγώνουν κι ελπίζεις ότι αυτό θα είναι προσωρινό. Και το προσωρινό μονιμοποιείται. Κι ο συμβιβασμός συνηθίζεται.
Πώς να πιστέψεις όμως σε όλα αυτά και πώς να αφεθείς όταν είσαι τόσο νέος;


"Don't wanna close my eyes
I don't wanna fall asleep
'Cause I'd miss you, baby
And I don't wanna miss a thing"

1 σχόλιο:

  1. Απλά, δεν θα αφεθείς!
    Είπες: "Τα όνειρά σου που οι φωνές της εποχής σε πιέζουν να τα παρατήσεις και να στραφείς σε άλλες λύσεις".
    Αν δεν αγωνιστούμε να δούμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, αν εγκαταλείψουμε το πλεονέκτημα που δεν έχουν οι θεοί, εάν δηλαδή πάψουμε να προσδοκούμε, τότε κατεβαίνουμε στο επίπεδο του απόλυτα ελεγχόμενου ατόμου. Δειλοί και άβουλοι αντάμα που λέει και ο Βάρναλης.
    Κρατώ στα όμορφα της ζωής τους ανθρώπους που την φωτίζουν με το χαμόγελό τους, παίρνω δύναμη από την παρουσία τους στην ζωή μου και πορεύομαι.
    Κάπου, κάπως, κάποτε, θα ανταμώσουμε όλοι εμείς που δεν εγκαταλείπουμε το δικαίωμα στο όνειρο.
    Καλό τριήμερο Ειρήνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλείται να σχολιάζετε με ευγένεια, παρρησία και ελληνικούς χαρακτήρες :) Ευχαριστώ!